Łukwiński Franciszek (1900-1969) – urodził się 29 marca 1900 r. w Dortmund. Od 1904 r. mieszkaniec Rumiana i tu ukończył szkołę powszechną. W marcu 1918 r. został powołany do armii niemieckiej, do 17 pułku artylerii polowej w Malborku, a następnie skierowany na front. Po zakończeniu wojny zamieszkał czasowo w Horstermark, a następnie udał się koleją do Poznania. Od 27 grudnia 1918 r. walczył w powstaniu wielkopolskim. W czasie walk dostał się do niewoli niemieckiej i osadzony w toruńskim forcie. Po uwolnieniu wrócił do Rumiana. Tu wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej organizowanej przez sierżanta Jana Szulwica, a od 4 listopada 1919 r. żołnierz VII Baonu Wojsk Wartowniczych i Etapowych w Poznaniu. W czerwcu 1920 został skierowany na szkolenie plebiscytowe do Olsztyna, a następnie do Nidzicy. Po przegranym plebiscycie przyjechał do Działdowa i został skierowany do macierzystego baonu w Poznaniu. W kwietniu 1921 r. jako ochotnik wziął udział w III powstaniu śląskim i walczył w nim do 5 lipca 1921. Po powrocie do Poznania wraz z pułkiem przygotowywał się do zajęcia Śląska i w czerwcu 1922 r. został tam przeniesiony. Wraz ze swoim oddziałem został skierowany do Koszęcin i tam przebywał do 15 października 1922 r. Po zwolnieniu ze służby wojskowej zamieszkał w Siemianowicach, gdzie pracował jako górnik. Po zwolnieniu z pracy w kopalni otrzymał kolejną, w straży celnej w Ruptawie, a następnie w Mysłowicach i Kończycach do wybuchu wojny z Niemcami. Wraz z kolegami ze straży wziął udział w walkach obronnych. 18 września 1939 r., po bezskutecznych walkach z Niemcami i wycofaniu się w kierunku Krakowa, wzięty został do niewoli przez sowietów i wywieziony do Podwołczysk, a następnie do obozu w Nowogrodzie Wołyńskim. Stąd został skierowany do pracy w kopalni manganu. 6 maja 1940 r. został przewieziony do obozu w Wiaźnikach k. Moskwy i tu wstąpił do Armii Polskiej i został przydzielony do 5 pułku artylerii lekkiej I dywizjonu i 3 baterii w stopniu plutonowego. Wraz z pułkiem został ewakuowany do Iranu. Od styczniu 1944 r. walczył na terenie Włoch, m. in. pod Monte Casino i tam zastał go koniec wojny. We wrześniu 1946 r. znalazł się na terenie Anglii i 10 czerwca 1947 r. wrócił do kraju. Po zgłoszeniu się do miejscowych władz wojskowych i administracyjnych otrzymał pracę w Zabrzańskiej Fabryce Maszyn Górniczych w Zabrzu i tam pracował do 1962 r. Od 1949 r. członek Związku Powstańców Śląskich i Związku Kresów Zachodnich. Zmarł 30 kwietnia 1969 r. w Paniówkach.