11 września 1916 r. – urodził się w Żychowie Wiktor Stryjewski, ps. Cacko, Wyrwicz, Zbyszko. Jako żołnierz 32 Pułku Piechoty walczył w kampanii wrześniowej, a w czasie okupacji niemieckiej działał w szeregach AK. Aresztowany w lutym 1946 r. przez UB za zabicie sowieckiego żołnierza gwałcącego Polkę. Po ucieczce z więzienia dołączył do oddziału ROAK „Mewa”. Dowodzonego przez Leona Ziółkowskiego ps. Lis. Brał czynny udział w atakach na posterunki MO, m. in. w Zawidzu, Strzegowie, Rościszewie, Łęgu i Gralewie. Dowodził osobiście w ataku na posterunek MO w Lidzbarku. 12 sierpnia 1947 r. wziął udział w bitwie z oddziałami służb bezpieczeństwa pod Okalewem, w której zginęło 14 funkcjonariuszy UB i MO. W październiku 1947 r. dołączył do 11. Grupy Operacyjnej NSZ i w stopniu sierżanta dowodził jednym z patroli bojowych w okolicach Sierpca, Płońska i Płocka, a następnie działał w okolicach Lidzbarka i Brodnicy, rozbijając posterunki MO i biorąc udział w akcjach ekspropriacyjnych, m. in. w Gralewie, Bieżuniu, Nowym Świecie, Kamieniu Kotowym i Staroźrebach. 8 lutego 1949 r. aresztowany przez UB po bitwie we wsi Gałki. 3 lipca 1950 r., po okrutnych torturach, wyrokiem WSR został skazany na 38-krotną karę śmierci z pozbawieniem praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze wraz z przepadkiem mienia. 18 stycznia 1951 r. wyrok został wykonany w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Jego symboliczny grób znajduje się w Kwaterze na Łączce na warszawskich Powązkach.