4 czerwca 1960 r. – zmarl w Londynie urodzony 13 sierpnia 1873 r. w Jurczycach Józef Haller von Hallenburg h. Haller, generał broni Wojska Polskiego. 4 października 1918 r. Komitet Narodowy Polski powierzył mu dowództwo nad formującą się armią polską. Na mocy układu z 28 września 1918 r. Błękitna Armia została uznana przez państwa Ententy za samodzielną, sojuszniczą i jedyną współwalczącą armię polską. Do czerwca 1919 r., wraz całym sprzętem, armia została przetransportowana do Polski, w większości tranzytem kolejowym przez Niemcy, a także drogą morską przez Gdańsk. Generał przybył do Warszawy 21 kwietnia 1919 r. i tam otrzymał tytuł Honorowego Obywatela. W maju i czerwcu 1919 r. uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej. 15 czerwca 1919 r. został mianowany dowódcą Frontu Południowo-Zachodniego na wypadek wojny z Niemcami, a w październiku 1919 r. dowódcą Frontu Pomorskiego, utworzonego w celu pokojowego i planowego zajęcia Pomorza, przyznanego Polsce na mocy ustaleń Traktatu Wersalskiego. Zgodnie z planem przejmowanie ziem pomorskich rozpoczęło się 18 stycznia 1920 r. od przejęcia Torunia przez oddziały 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty. Poszczególne miejscowości, m. in. Działdowo i Lidzbark (7 lutego), przejmowano od wycofujących się wojsk niemieckich do 11 lutego 1920 r. W październiku 1920 r. Haller został Generalnym Inspektorem Artylerii (do1926 r.) i przewodniczącym Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej. Był również członkiem Rady Wojennej, przewodniczył Związkowi Hallerczyków, od 3 lipca 1920 do 4 lutego 1923 r. pełnił funkcję przewodniczącego Związku Harcerstwa Polskiego, a od 27 sierpnia 1920 do 31 lipca 1926 r. prezesa Głównego Komitetu Polskiego Czerwonego Krzyża PCK. W latach 1922–1923 był posłem na Sejm z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej. Po wybuchu wojny z Niemcami przedostał się przez Rumunię do Francji. Na wychodźstwie pełnił w polskim rządzie najpierw funkcję ministra bez teki, a następnie Ministra Oświaty (1940-1943). Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji i osiedlił się na stałe w Londynie, gdzie zmarł 4 czerwca 1960 r. 23 kwietnia 1993 r. jego prochy spoczęły w krypcie w kościele garnizonowym św. Agnieszki w Krakowie. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, w tym  Orderami: Orła Białego i Virtuti Militari.