21 kwietnia 1984 r. – zmarł w Płońsku urodzony 22 stycznia 1908 r. w Rokitnie Edmund Wincenty Domański, ksiądz katolicki. Tu ukończył szkołę powszechną, ale dalsze wyksztalcenie zdobywał już w Płocku. W tym właśnie mieście ukończył Gimnazjum Klasyczne Biskupie i trzyletnie Seminarium Duchowne, dalsze trzy lata spędził w Seminarium Duchownym w Łucku, gdzie 15 czerwca 1935 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1935-1940 pełnił funkcję wikarego we Włodzimierzu Wołyńskim, zaś w 1940 r. został proboszczem utworzonej w 1938 r. małej, bo liczącej zaledwie dwustu wiernych, parafii Karasin, którą przejął po zmarłym w tym właśnie roku księdzu Bronisławie Reroniu. Niestety, już latem 1941 r. kościół parafialny i plebanię spalili ukraińscy nacjonaliści. Kolejną parafię, którą objął, to parafia Maniewicze,na której przebywał do końca 1943 r. i tylko dzięki jego staraniom i prośbom, kościół parafialny nie został spalony. Ocalił również od egzekucji 40-osobową grupę mężczyzn, którą władze niemieckie chciały rozstrzelać w akcji odwetowej. Od 24 stycznia 1944 r. do 16 lutego 1945 r. był kapelanem szpitala w Końskich, a po wojnie został zatrudniony jako administrator parafii Iłowo. Jeszcze w 1945 r. dzięki jego powstało w Iłowie Gimnazjum Mechaniczno-Kolejowe, w którym pełnił obowiązki dyrektora i nauczyciela religii, jednak już w 1947 r. został odwołany z funkcji dyrektora z powodów czysto politycznych i opuścił Iłowo. Opiekował się później parafiami w Szczutowie k. Sierpca, w Rokiciu k. Płocka, a na końcu w latach 1969-1974  parafią pw. św. Zygmunta w Królewie. Z powodu ran odniesionych w czasie wojny utracił wzrok, stąd jego przynależność do Związku Niewidomych Żołnierzy i Inwalidów Wojennych oraz pobyt w klasztorze sióstr zakonnych opiekujących się niewidomymi w Laskach. Pochowany został na cmentarzu bródnowskim w Warszawie. 17 maja 1996 r. ks. bp Andrzej Suski nadał Zasadniczej Szkole Zawodowej w Iłowie-Osadzie jego imię, które obecnie dziedziczy Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących w Iłowie–Osadzie.