Callier Edmund (1833-1893) – urodził się 2 października 1833 r. w Szamotułach. Uczestnik wojny szlezwickiej w armii pruskiej, a następnie krymskiej jako żołnierz Legii Cudzoziemskiej. W 1859 r. jako obywatel francuski zamieszkał w Poznaniu i uczył języków obcych. Po wybuchu powstania styczniowego utworzył oddział powstańczy w Środzie Wielkopolskiej. Brał udział w bitwie pod Olszakiem (Pątnowem) rozegranej 22 marca 1863 r., w trakcie której został ranny. Po rekonwalescencji walczył m. in. pod Grochowami, Izbicą, Dobrzelinem, Złakowem Kościelnym, Brzozowem, Sobotą, Mrogą, Jackowicami i Buczkiem. W sierpniu 1863 r. złożył dymisję w związku z nieporozumieniami z przedstawicielami Rządu Narodowego i udał się do Paryża. 2 stycznia 1864 r. ponownie przystąpił do powstania i rozpoczął formowanie oddziałów na terenie m. in. obecnego powiatu działdowskiego, w okolicach Lidzbarka. W wyniku zdrady został przez władze pruskie aresztowany w Mrocznie, a następnie uwięziony w Brodnicy i skazany w Berlinie na rok twierdzy za zdradę stanu. Tylko jeden przez niego sformowanych oddziałów dowodzony przez Jana Fryderyka Wandla przekroczył granicę prusko–rosyjską niedaleko Przełęka i podjął działania zbrojne. Po odbyciu kary w Grudziądzu wrócił do poznania i tam mieszkał do śmierci, administrując „Dziennik Poznański”, prowadząc księgarnię i wydając „Tygodnik Wielkopolski”. Opublikował tom wspomnień: Trzy ustępy z powstania oraz wiele artykułów publicystycznych o tematyce historyczno-geograficznej. Zmarł 14 grudnia 1893 r. w Poznaniu.