Pozycja Lidzbarska – umocnienia obronne wzniesione tuż przed wybuchem wojny z Niemcami we wrześniu 1939 r., i mające pełnić funkcję strategiczną względem Pozycji Mławskiej. Plany wojskowe zakładały wybudowanie 14 lekkich schronów bojowych w rejonie Lidzbarka, ale wzniesiono jedynie 6. Usytuowano je pomiędzy jeziorem Lidzbarskim a wsią Bełk. Pierwszy znajduje się na wzniesieniu po zachodniej stronie drogi Lidzbark–Wlewsk nad brzegiem jeziora Lidzbarskiego, drugi przy ul. Elizy Orzeszkowej w Lidzbarku, trzeci na wzniesieniu przy drodze Lidzbark–Bełk niedaleko zabudowań kolonijnych Jamielnika. Schrony: czwarty, piąty i szósty, znajdują się w niewielkiej odległości od siebie. Czwarty schron usytuowany jest przy drodze Lidzbark-Bełk w pobliżu przydrożnego krzyża, piąty, tuż przy wsi Bełk i szósty, również przy wsi Bełk, na wzniesieniu. Pozycję zajmowała Nowogrodzka Brygada Kawalerii dowodzona przez gen. Władysława Andersa oraz oddane mu pod komendę w dn. 8 sierpnia 1939 r. dwa „działdowskie” bataliony: 5 Batalion Strzelców 32 pułku piechoty o kryptonimie „Zbigniew” (wcześniej: III Batalion 32 pułku piechoty), dowodzony przez mjra Piotra Peruckiego i Batalion Obrony Narodowej „Mazury I” (I Mazurski Batalion Obrony Narodowej) dowodzony przez Kazimierza Mordzewskiego. Pozycja Lidzbarska odegrała jedynie marginalną rolę w wojnie obronnej 1939 r., ponieważ dość szybko została opuszczona przez polskie wojsko.