Wiłucka-Kowalska Antonina Maria Izabela (1890-1946) – urodziła się 28 października 1890 r. w Warszawie. Siostra zakonna Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. W 1909 r. ukończyła Zakład Wychowawczo-Naukowy Żeński Marty Łojkówny w Warszawie i podjęła prace jako nauczycielka w jednym z majątków na Polesiu. W trakcie I wojny światowej wywieziona na Krym, skąd wróciła w 1918 r. do Warszawy. W 1920 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Mariawitek i od 1922 r. była jego przełożoną. W tym samym roku poślubiła zwierzchnika Kościoła Mariawitów, arcybiskupa Jana Marię Michała Kowalskiego. W latach 1929-1935 pełniła funkcję biskupa Starokatolickiego Kościoła Mariawitów, w latach 1935-1940 biskupa Kościoła Katolickiego Mariawitów, zaś w latach  arcykapłanki i Przewodniczącej Rady Przełożonych Kościoła Katolickiego Mariawitów. W marcu 1941 r. została wywieziona przez Niemców z ośrodka kościelnego w Felicjanowie do KL Soldau, a następnie do obozu w Pomiechówku. Po zwolnieniu zamieszkała w Płońsku. Wiosną 1945 r. wróciła do  Felicjanowa, gdzie 28 listopada 1946 r. zmarła. Była pierwszą kobietą w Polsce, która otrzymała święcenia kapłańskie i sakrę biskupią. Po śmierci została uznana przez wiernych Kościoła Katolickiego Mariawitów za świętą.